Ποιος φταίει τελικά;
Όλοι ψάχνουν να βρουν ποιος φταίει. Για την κατάσταση του σήμερα, για το κοινωνικό αδιέξοδο, για το άγχος της σύγχρονης κοινωνίας.
Αν φταίει ο διπλανός, αν φταίει ο πλούσιος, αν φταίει ο γείτονας, αν φταίει ο πολιτικός. Φταίει το σύμπαν, φταίει ο κακός ο άνθρωπος, το κακό το μάτι, κάποια ανώτερη δύναμη.
Ή όπως έλεγαν και οι Μοιραίοι του Βάρναλη «αν φταίει η κακιά μας η μοίρα ή ο Θεός που μας μισεί».
Όλοι κάποιον πρέπει να κατηγορήσουν, όλοι κάποιον ψάχνουν να κατηγορήσουν. Γιατί ίσως θέλουν να ξεσπάσουν σε κάποιον άλλον την υπεκφυγή για τις δικές τους ευθύνες…
Τις πταίει; όπως είχε διατυπώσει ο Χαρίλαος Τρικούπης, στο ομώνυμο άρθρο του.
Κατά τη γνώμη μου, φταίει η απροθυμία μας να αποδεχθούμε ότι ο κόσμος αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς. Λανθασμένα θεωρούμε πως οι άλλοι πρέπει να αλλάξουν, λανθασμένα αποζητούμε απελπισμένα κάποιο εξιλαστήριο θύμα για να ξεσπάσουμε τη δική μας απροθυμία να βελτιώσουμε το Εγώ μας. Γιατί μάθαμε πως για μία ζωή φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι άλλοι.
Η αλλαγή έρχεται πάντα από τους λίγους. Και οι λίγοι πρέπει να είναι κάποιοι από εμάς. Και κάποιοι πρέπει να είναι από εμάς, καθώς όλοι περιμένουν ο κόσμος να αλλάζει δίχως όμως ποτέ οι ίδιοι να καταβάλλουν προσωπική προσπάθεια.
Ποιος φταίει τελικά; Όλοι φταίμε. Ναι, όλοι. Γιατί περιμένουμε την αλλαγή την πολυπόθητη από τους άλλους, λες και ο άλλος πρέπει να ξεπεράσει την απροθυμία που έχουμε και εμείς.
Αν όχι εμείς, τότε ποιος;
Αν όχι σήμερα, πότε;
Μία μετατόπιση του τόνου και το πότε γίνεται ποτέ. Και οι περισσότεροι άνθρωποι ενώ λένε ότι θέλουν, έχουν πραγματική απουσία θέλησης.
Να μη λέμε ποιος φταίει. Να λέμε τι πρέπει να κάνουμε εμείς, πόσο καλύτεροι μπορούμε να γίνουμε εμείς. Οι άλλοι είναι έξω, η δική μας ψυχή και θέληση όμως μέσα στο δικό μας κορμί.