Η αποδοχή του άλλου και ο δρόμος του δικαίου
Αποδοχή με την ευρεία έννοια σημαίνει να έχεις αγαθές σκέψεις ακόμη και για αυτούς τους ανθρώπους που σε προσβάλουν και σε πληγώνουν.
Όταν η αποδοχή αυτή είναι συνειδητή τότε η εικόνα που αντιπροσωπεύει τον εαυτό μας πλησιάζει και εξομοιώνεται με την προσωπικότητα ενός αγίου ανθρώπου, που συγχωρεί τα πάντα και δείχνει κατανόηση στην ασυδοσία και στην κακία.
Η καλοσύνη του ανθρώπου πιστεύω φτάνει σε ένα σημείο που αν το ξεπεράσει χάνει το νόημα της. Το να μας προσβάλουν οι άλλοι και να μας φέρονται άδικα αλλά εμείς να τα συγχωρούμε όλα, είναι μια άστοχη συνήθεια που δεν ωφελεί.
Με αυτό τον τρόπο αυξάνουμε τους κινδύνους της κακοποίησης από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.
Μέχρι ενός σημείου τα λάθη είναι ανθρώπινα και πρέπει να τα κατανοούμε. Δεν είμαστε τέλειοι.
Στην ουσία εκείνο που μας ανεβάζει ψηλά είναι να δείχνουμε κατανόηση αλλά μέχρι εκεί που θίγεται η αξιοπρέπειά μας.
Γιατί αξιοπρέπεια σημαίνει το να έχουμε φωνή στο άδικο και να προτείνουμε τις απόψεις μας εφόσον είναι υγιείς, προκειμένου με τον τρόπο αυτό να βάλουμε ένα λιθαράκι στο να ξυπνήσει η ευαισθησία και να στραφούν οι άνθρωποι σε ένα καλύτερο δρόμο, σε ένα δρόμο δικαίου που όλοι οραματιζόμαστε ότι θα γίνει πραγματικότητα.
