Ψύκτης, ο από μηχανής θεός!
Μεγαλύτερη ηδονή από τις πρώτες γουλιές νερό να έρχονται και να δροσίζουν το λαιμό σου όταν έχει στεγνώσει περισσότερο και από την έρημο της Σαχάρας δεν υπάρχει.
Η δίψα, ειδικότερα τις ζεστές ημέρες, είναι ανυπόφορη. Είναι αργή και βασανιστική.
Στην Αθήνα ζούμε, όχι σε ένα χωριό στο οποίο μπορούμε να βρούμε εύκολα κάποια πηγή ή βρύση.
Στο «κλεινόν άστυ» το μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζεται, καθώς έχουν κλείσει ιθύνοντες τις περισσότερες βρύσες επί σκοπού. Διότι θέλουν να πληρώνεις το αγαθό που κανονικά θα έπρεπε να χορηγείται δωρεάν, καθώς συντηρεί τη ζωή.
Αλλά, έρχεται μία λύση ως «από μηχανής θεός». Είναι ο ψύκτης που υπάρχει παντού, εκεί που πεθαίνεις έρχεται και σου δίνει τη δωρεάν γάργαρη λύση του.
Νερό, δροσερό νερό μέσα στη λαίλαπα της ζέστης.
Πλέον όπου και να βρεθείς ο ταπεινός διανομέας, θα βρεις έναν τρόπο να έχεις νερό αν λησμόνησες μπουκάλι δικό σου να κρατάς.
Παντού θα ξεπροβάλλει, σε ένα κομμωτήριο, σε ένα λογιστικό γραφείο, σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Άνυδρη γη ο λάρυγγάς σου, ζεσταμένο τοπίο που ποθεί με την αίσθηση της δροσιάς να αναγεννηθεί ξανά.
Καζάνι που βράζει ο λαιμός, ξεψυχισμένος για μία ρανίδα ζωής. Και έρχεται η πρώτη γουλιά και σε επαναφέρει στη ζωή, όπως ο έμπειρος ναυαγοσώστης τον λουόμενο που κόντεψε να πνιγεί.
Έρχεται η πρώτη γουλιά του παγωμένου νερού και σε δροσίζει και σε βγάζει από το καζάνι που καίει. Σε βάζει ξανά στη ζωή εκεί που από τη ζέστη ξεψυχάς.
Μεγαλύτερη χαρά από το να αποκτάς κάτι που έχεις στερηθεί δεν υπάρχει. Επειδή τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύτιμο ήταν και πόσο δεδομένο το θεωρούσες.
Ω ναι, δροσερό νερό που έρχεσαι από έναν ψύκτη να με ζωντανέψεις εκεί που ετοιμάζομαι να λυγίσω. Είσαι η απάντηση στην πίστη μου να ελπίζω πάντα ακόμα και αν τη λύση σε αυτό που ψάχνω δεν έχω βρει ακόμα.. ξέρω ότι στο τέλος θα το ανακαλύψω…
