Ομόνοια, η χειρότερη περιοχή της Αθήνας
Περπατώντας την Ομόνοια, ειδικότερα μία πιο περασμένη ώρα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το φόβο, τον κίνδυνο, τις συμμορίες που κατακλύζουν τους δρόμους.
Άνθρωποι στριμωγμένοι στην κοινωνική περιθωριοποίηση, καταλήγουν στα καταγώγια της ζωής, αναζητώντας την ευτυχία στην πρέζα που θα κυλήσει στις φλέβες τους. Στις ουσίες που προσφέρουν μία ψευδαίσθηση ευτυχίας.
Είναι αδύνατο να μη στεναχωρηθείς αναλογιζόμενος την ομορφιά της πλατείας που έβλεπες στις παλιές Ελληνικές ταινίες να έχει δώσει τη θέση της στη δυσοσμία, στις ουσίες, στα γκέτο, στα σκουπίδια και τη βρωμιά.
Οι σκέψεις μου πάνε στους υπεύθυνους για την τήρηση της τάξης, στο δήμαρχο και τον υπουργό προστασίας του πολίτη για το τι θα μπορούσαν να πράξουν ώστε οι δυστυχισμένοι αυτοί άνθρωποι του περιθωρίου να μην κάνουν χρήση σε στάσεις και κοινόχρηστους χώρους. Αλλά και να μην απειλείται η ζωή όποιου τολμήσει να περάσει από την περιοχή αυτή.
Η Ομόνοια θυμίζει φαβέλες της Βραζιλίας, καθώς συμμορίες πολιορκούν τους δρόμους και επάνω κρατάνε μαχαίρι, αλλά και ποικίλα ακόμα φονικά όργανα. Δεν υπάρχει ίχνος γυναικείας ύπαρξης, διότι η κουλτούρα της χώρας αυτών των ανθρώπων υποτιμά τη γυναικεία υπόσταση και τη θεωρεί ακόμα υποδεέστερη. 'Η και επειδή η γυναίκα δε θα έβαζε ποτέ τον εαυτό της σε κίνδυνο με το να βρεθεί μέσα σε συμμορίες που μπορούν να της επιτεθούν ανά πάσα στιγμή.
Τα άτομα αυτά δεν είναι εγκληματίες, αλλά δυστυχισμένα πρόσωπα που βιώνουν περιθωριοποίηση και βλέπουν στα ναρκωτικά μία ψεύτικη αίσθηση ευτυχίας.
Ποιος έχει ευθύνη για την αδράνεια απέναντι στην προστασία του πολίτη; Τι θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη πρόληψη στην καθαριότητα για λόγους υγειονομικού ενδιαφέροντος;
Η Ομόνοια βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί, νοσεί από τα χειρότερα γνωρίσματα της κοινωνικής παθογένειας και βιώνει την απουσία της κρατικής πρόληψης.
Πρέπει να γίνει κάτι. Επιτακτικά και γρήγορα, διότι μιλάμε για μία περιοχή που μπορεί να συγκεντρώσει επενδυτικό ενδιαφέρον και να γίνει ομορφότερη.