Το αποτύπωμα των παθογενειών μας στην ομιλία του Πρωθυπουργού
Ο κ. Μητσοτάκης άρχισε την ομιλία του με την παραδοχή ότι η τραγωδία των Τεμπών είναι ένα ζήτημα πολύ μεγαλύτερο από μια πρόταση δυσπιστίας. Κι όμως χρειάστηκε αυτή η πρόταση δυσπιστίας – αυτό το κάτι λιγότερο – για να φέρει τον κ. Μητσοτάκη στην Βουλή και να μιλήσει για την ‘τραγωδία’. Το πόρισμα της εξεταστικής που το δικό του κόμμα έφερε στην Βουλή δεν ήταν ικανό να τον φέρει στην Βουλή. Και δικαιολογημένα καθώς κανείς στην χώρα μας δεν έχει δει ποτέ ένα ενιαίο και αξιόπιστο πόρισμα εξεταστικής. Να ευχαριστήσουμε τον πρωθυπουργό που μας βοηθά να το καταλάβουμε και στην πράξη. Και είναι μία από τις πολλές διαχρονικές παθογένειες που συνεχίζεται γιατί εξυπηρετεί ένα status quo που διαιωνίζει την ασυλία πολιτικών με την επίφαση μιας απόπειρας διερεύνησης του προβλήματος. Αυτό το λέμε και ‘στάχτη στα μάτια’.
Στη συνέχεια ο όρος τραγωδία αντικαθίσταται από τον όρο ‘δυστύχημα’. Τονίζει ότι θέλει να μας μιλήσει για την αλήθεια του δυστυχήματος που ταυτόχρονα όμως είναι και η αλήθεια της δικής του οπτικής (της σωστής δηλαδή). Η αλήθεια μπορεί να έχει πολλές υποκειμενικές διαστάσεις, στην τραγωδία όμως επικρατεί συνήθως μια υποκειμενική αλήθεια που υποκινείται και ενδυναμώνεται από το θυμικό. Γι’ αυτό μας εξηγεί ότι έχοντας και ο ίδιος βιώσει την απώλεια – όπως όλοι μας εξάλλου – καταλαβαίνει – επίσης όπως όλοι μας – και ‘επιτρέπει’ – αυτό μόνος του με τους υπουργούς και βουλευτές του – στους συγγενείς των θυμάτων ‘ακόμα και να αδικούν την πολιτεία’ στην προσπάθειά τους να καταλάβουν και να δεχτούν τις απώλειές τους. Τι γενναιοδωρία θα μπορούσε να δείχνει αυτό το τελευταίο αν δεν έκρυβε ακόμη μία από τις πολλές διαχρονικές μας παθογένειες, τον πατερναλιστικό λόγο των πολιτικών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και περιφρονητικός βέβαια αφού παρότρυνε τους συγγενείς να τον ακούσουν ‘όχι μόνο με την καρδιά, αλλά και με το μυαλό’. Και όταν κάποιοι αντιδρούν στην ‘αυθεντία’ αυτού του πολιτικού λόγου, πρέπει να ντρέπονται. Δεν υπάρχει μέση οδός, υπάρχει μόνο η αυθεντία/αλήθεια τους ή το χάος. Αυτό το λέμε και χειραγώγηση.
Και η ‘αυθεντία’ αυτού του λόγου συνεχίζει και τονίζει ότι η αλήθεια του δυστυχήματος είναι ό,τι μας έλεγε από την αρχή. Διαχρονικά κενά του κράτους που συνάντησαν το ανθρώπινο λάθος. Όλα ακολούθησαν μια μοιραία πορεία. Οτιδήποτε ξεφεύγει αυτής της πορείας είναι φθηνή προπαγάνδα. Όμως πολλά από τα αναπάντητα ερωτήματα που τέθηκαν στην Βουλή από τα αντιπολιτευτικά κόμματα είναι ερωτήματα που προέκυψαν από τους συγγενείς των θυμάτων και τους πραγματογνώμονές τους που ανακάλυψαν τεράστια κενά και προβλήματα στον τρόπο με τον οποίον οι ‘αρχές’ (όποιες ήταν αυτές) χειρίστηκαν τον τόπο του δυστυχήματος. Πού είναι τα πρωτόκολλα που έπρεπε να τηρηθούν; Μίλησε κανείς στην Βουλή για πρωτόκολλα; Παραδέχτηκε ο πρωθυπουργός ότι ήταν λάθος τους που δεν μίλησαν από την αρχή με συστηματικό τρόπο για την τραγωδία και τα αίτιά της. Θα μπορούσανε να είναι συστηματικοί αν υπήρχαν πρωτόκολλα και ξέρανε ακριβώς τι έπρεπε να γίνει και τι έγινε τελικά. Ένα χρόνο μετά, εμείς ακόμη δεν ξέρουμε ποιος πήρε τηλέφωνο ποιον και ποιος έδωσε εντολή σε ποιον! Να μια ακόμη διαχρονική παθογένειά μας, η ανικανότητά μας να οργανωθούμε. Ειδικά όταν πρόκειται να οργανωθούμε για να προλάβουμε κάτι.
Έτσι, αντί πρωτοκόλλων, η συζήτηση αναλώθηκε σε ‘μπαζώματα΄, συγκάλυψη και οικονομικά συμφέροντα που επιβουλεύονται την κυβέρνηση. Αντί πρωτοκόλλων, ακούσαμε τι έκανε ‘σωστά’ ο Κώστας Αχ. Καραμανλής. Έκλαψε, στεναχωρήθηκε και παραιτήθηκε. Γι’ αυτό το τελευταίο – το αυτονόητο – υπάρχει μεγάλη περηφάνεια στην κυβερνητική παράταξη. Το είπε και το ξαναείπε ο ίδιος, το λένε και το ξαναλένε βουλευτές και υπουργοί της ΝΔ στην προσπάθεια υπεράσπισης του ‘δίκιου’ που έχει ο κ. Καραμανλής. Και βέβαια κανείς δεν προσπάθησε να καλύψει το κενό και την απόσταση που δημιουργήθηκε από την πρόταση του πρωθυπουργού να μην «πάμε να κάνουμε προκαταρκτική για να βάλουμε κάποιον φυλακή» μέχρι το χειροκρότημα στον κ. Καραμανλή – ενδεικτικό της ανικανότητάς μας να οργανωθούμε. Αντί πρωτοκόλλων, ακούσαμε τις παθογένειες που έχουμε και πως αυτές ενσωματώνονται στην πράξη. Αντί πρωτοκόλλων, ριγήσαμε στο χειροκρότημα στον Κώστα Αχ. Καραμανλή και καταλάβαμε ότι αντικειμενική πολιτική ευθύνη δεν σημαίνει ευθύνη πράξεων και παραλείψεων αλλά αποδοχή μιας μοιραίας κατάληξης ατυχών γεγονότων. Αντί πρωτοκόλλων, είδαμε έναν πρωθυπουργό να επιβραβεύει ξανά τον υπουργό του για όλα όσα θα μπορούσε να είχε κάνει αλλά δεν έκανε γιατί δεν ήξερε και γιατί το όνομα αυτού είναι ‘βαρύ’! Μπορούμε να κατηγορήσουμε έναν υπουργό με ‘βαρύ’ όνομα για άγνοια, για αμέλεια, για αδιαφορία; Ναι, μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε για να σπάσουμε επιτέλους κάποιες από τις παθογένειές μας!