Penny Serenade, η ταινία που ανέλυσε την πατρική αγάπη
Είμαι απόλυτα σίγουρη για δύο πράγματα: πως η δεκαετία του ’40, ’50, ’60, ’70, σφράγισε ανεξίτηλα την τέχνη του κινηματογράφου και χάρισε τις σπουδαιότερες ταινίες του, ανεπανάληπτες όχι μόνο για την ποιότητα αλλά και το σενάριό τους. Όπως για το γεγονός πως η εποχή εκείνη, χάρισε στην Τέχνη τους πιο χαρισματικούς εκπροσώπους της. Από την Κάθριν Χέμπορν, τη Μπέτι Ντέιβις, τον Λόρενς Ολίβιε, τον Κάρι Γκραντ, τον Τζέιμς Στιούαρτ, τη Βίβιαν Λι, τη Μπάρμπαρα Στάνγουικ, τον Κλαρκ Γκέιμπλ, μέχρι τη Γκρέις Κέλι και την Όντρεϊ Χέμπορν, πώς άντεξε η οθόνη με τόσους μύθους.
Πάντοτε θεωρούσα πως υπάρχει μία έλλειψη στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η πατρότητα, ειδικά στη μεγάλη τέχνη και τη λογοτεχνία. Πάντοτε η μητέρα υμνείται, πάντοτε το μητρικό συναίσθημα θεωρείται πως προστατεύει και έχει ανάγκη το παιδί, πάντοτε η μητέρα θαυμάζεται και επαινείται. Λίγες ταινίες έδειξαν το πατρικό συναίσθημα, λίγες ανέδειξαν τον πόνο του πατέρα, την ευαίσθητη πλευρά και την τρυφερότητα προς τα παιδιά του.
Μία από αυτές τις ταινίες, η κλασική στο είδος του δράματος ταινία Penny Serenade, του 1941. Ο Κάρι Γκραντ από σκληρός άνδρας και σύμβολο αρρενωπότητας και δυναμισμού, μετατρέπεται σε έναν άνδρα ευαίσθητο και έτοιμο να κλάψει προς χάριν της υιοθετημένης του κόρης. Αφήνει το προσωπείο του σκληρού και δε διστάζει να ικετέψει, να πονέσει, να δείξει την κομματιασμένη πλευρά του. Για μία γυναίκα που δε μοιάζει με τις υπόλοιπες, για την υιοθετημένη του κόρη. Σε μία ερμηνεία αντάξια για Όσκαρ, για την οποία είναι κατάφωρη αδικία το γεγονός ότι δεν το κέρδισε τελικά. Συμπρωταγωνίστριά του η Αϊρίν Νταν.
Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ταινίας:
Η ταινία θίγει το μείζον ζήτημα της υιοθεσίας, πόσο δύσκολο είναι να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι προκειμένου να υιοθετηθεί ένα παιδί, όπως και πόσο σημαντική πράξη είναι αφού απορρέει περισσότερο από τη συνειδητότητα και την αληθινή αγάπη.
Την προτείνω τη συγκεκριμένη ταινία, τη θεωρώ βαθιά συναισθηματική και ανθρώπινη.
